Vergeten Liefde - Silveryne
| Vorig hoofdstuk |
HOOFDSTUK 2: STRENGE WINTERDAG VOOR SEVERUS
Remus liep in zijn wintermantel en een sjaal stevig om zijn nek gebonden naar buiten. Hij zag hoe James en Sirius meerdere sneeuwballen op allerlei manieren hadden behekst. Peter stond echter even verderop te kijken. Of hij er geen zin in had, of dat het hem te koud was, werd Remus niet duidelijk, maar hij had er ook de zin niet voor om het aan Peter te vragen.
“James, Sirius,” riep hij, terwijl hij over het besneeuwde grasveld rende. Hij kon nog net een paarse sneeuwbal ontwijken die tegen een boom tot stilstand kwam. Een tweede, ditmaal groene, sneeuw bal kwam recht op Remus af, die snel zijn toverstok greep en de sneeuwbal een andere richting gaf.
“Wat moet dat.”
Een kwade stem klonk van achter het groepje die inmiddels verder waren gegaan met hun sneeuwballengevecht. De ene na de andere gekleurde sneeuwbal spatte uit elkaar en lieten ieder op hun beurt een gekleurde rookwolk achter.
“Ik zei wat moet dat.”
Sirius draaide zich om en keek in de fonkelende ogen van Severus Sneep, één van de minder geliefde leerlingen uit Zwadderich. Hoewel hij een paar jaar ouder was, was het erg gemakkelijk om hem op stang te jagen.
“Secretus, zin om mee te doen met het sneeuwballengevecht. We zoeken nog iemand die voor doelwit wil spelen en we dachten dat jij een geschikte kandidaat zou zijn. Wat zeg je, neem je de uitdaging aan.”
Hij stootte James aan die grinnikend zijn hoofd knikte. Severus daarentegen wist dat hij tegen het tweetal niet veel kon doen en dat er tegen in gaan hem alleen maar duur zou komen te staan. Daarom draaide hij om en baande met stevige passen richting de vijver.
Daar suisde een sneeuwbal, kwam tegen het hoofd van Severus en liet daar een rode plek achter. Met een ruk draaide deze zich om, terwijl hij naar zijn hoofd greep. Hij zag dat zijn vingers rood waren geworden van de substantie die James en Sirius hadden gebruikt om de rook te kleuren. Even dacht hij dat het bloed was, maar toen het er niet af wilde na het aan zijn mantel afgeveegd te hebben, bedacht hij dat het weer zo’n grap van hen was.
Severus liep met opgeheven toverstok naar het tweetal, terwijl Remus en Peter ondertussen een eindje verderop stonden te praten.
“Ik zal jullie mores leren,” zei Sneep en hij zette nog enkele stappen dichterbij.
“Kijk nou, Secretus die ons manieren wil bijbrengen. Dat wil ik wel eens meemaken.”
James verhief zijn stem, zodat de andere leerlingen die op dat moment buiten waren er bij zouden komen staan om bij het schouwspel aanwezig te zijn. Griffoendors, Huffelpuffers, Ravenklauwers en Zwadderaars dromden om en heen om te kijken wat er ging gebeuren. De Griffoendors en Zwadderaars kozen al vrij snel hun kant. De leerlingen van de andere twee afdelingen kozen geen kant, maar juichten om een groots gevecht.
Remus keek op naar het rumoer en zag dat er een grote kring was ontstaan van leerlingen die voor elkaar dromden om het beste plekje te bemachtigen. Hij besefte dat dit niet goed zou gaan wanneer hij er geen stokje voor zou steken. Daarom duwde hij leerlingen aan de kant die hem op hun beurt kwaad aan keken en terug begonnen te duwen.
Eindelijk had Remus het drietal bereikt in het midden van de kring en ging tussen hen in staan. Hij probeerde de toverstokken omlaag te duwen, maar zijn vrienden en vijand waren er op belust om elkaar een kopje kleiner te maken. Aan de ene kant de duivels grijnzende gezichten van James en Sirius en aan de andere kant het gezicht van Severus wiens zwarte haar zwarter leek dan de nacht.
“Remus, alsjeblieft. Gun ons het plezier om ons eindelijk te ontdoen van Secretus,” zei James geërgerd en hij duwde zijn vriend wat opzij om recht tegenover Severus uit te komen.
“Nee! Ik sta niet toe hoe drie kleine jongens te midden van de hele school gaan ravotten met toverstokken, omdat ze niet braaf kunnen spelen.”
“Remus, ik vraag je…”
“Nee!”
“Hij heeft gelijk.”
Iedereen zag hoe Lily er bij kwam staan en haar arm om de schouder van Remus legde.
“Zien jullie jezelf als helden door te vechten? Ik niet, de enige held hier op dit schoolplein is op dit moment voor mij Remus, omdat hij tegen zijn vrienden en in het bijzijn van de school durfde te zeggen hoe kinderachtig jullie bezig zijn.”
En om de daad bij haar woord te voegen gaf ze Remus een kus op zijn mond. James keek verbouwereerd toe toen hij zag dat Lily niet voor zijn kant koos, maar hij wist dat hij niets in te brengen had. Lily had haar eigen mening en kon op ieder moment van stemming veranderen.
“Ze zal wel weer bijtrekken,” fluisterde Sirius in de richting van James.
Remus wurmde zich los en liep met een rood hoofd het kasteel binnen. Daar zag hij nog net hoe professor Perkamentus hem een goedkeurend knikje gaf.
| Vorig hoofdstuk |